Embedded Files
Felix Mendelssohn Bartholdy (1809 - 1847): Aus tiefer Not schrei ich zu dir, op.23
Lied (tekst en melodie): Martin Luther (1524), gebaseerd op ps.130 “De profundis”
Vertaling: Eva-Maria Kintzel van Stokkum
Koor
Aus tiefer Not schrei ich zu dir,
Herr Gott, erhör mein Rufen;
dein' gnädig Ohren keer zu mir
und meiner Bitt sie öffne!
Denn so du willst das sehen an,
was Sünd und Unrecht ist getan,
wer kann, Herr, vor dir bleiben?
Solist
Bei dir gilt nichts denn Gnad' und Gunst
die Sünde zu vergeben;
es ist doch unser Tun umsonst,
auch in dem besten Leben.
Vor dir niemand sich rühmen kann,
des muß dich fürchten jedermann
und deiner Gnade leben.
Koor
Darum auf Gott will hoffen ich,
auf mein Verdienst nicht bauen;
auf ihn mein Herz soll laßen sich
und seiner Güte trauen,
die mir zusagt sein wertes Wort,
das ist mein Trost und treuer Hort,
des will ich allzeit harren.
Koor
Und ob es währt bis in die Nacht
und wieder an den Morgen,
doch soll mein Herz an Gottes Macht
verzweifeln nicht noch sorgen.
So thu' Israel rechter Art,
der aus dem Geist erzeuget ward
und seines Gott's erharre.
Koor
Ob bei uns ist der Sünden viel,
bei Gott ist viel mehr Gnade;
sein Hand zu helfen hat kein Ziel,
wie groß auch sei der Schade.
Er ist allein der gute Hirt,
der Israel erlösen wird
aus seinen Sünden allen.
Uit diepe nood schreeuw ik tot u,
Heer God, verhoor mijn roepen,
Keer mij uw genadige oren toe,
voor mijn gebed zet hen open!
Want als u slechts zou kijken naar
welk onrecht en zonden zijn begaan,
wie zou, Heer, voor u standhouden?
Bij u geldt niets dan genade en de gunst
de zonden te vergeven;
want onze daden zijn waardeloos,
zelfs in het beste leven.
Daar niemand voor u pralen kan,
moet iedereen u vrezen
en van uw genade leven.
Daarom zal ik allen op God,
niet op mijn verdiensten bouwen;
op hem zal mijn hart blijven rekenen
en op zijn goedheid vertrouwen
die mij door zijn dierbaar woord is beloofd.
Dat is mijn troost en toevluchtsoord,
daar zal ik altijd naar verlangen.
En ook al duurt het tot in de nacht
en dan weer tot de morgen,
toch voelt mijn hart aan God zijn macht
geen twijfels, noch maakt het zich zorgen.
Volg daarom Israëls zuivere aard
die uit de Geest geboren werd
en op zijn God blijft wachten!
Al zondigen wij nog zo veel,
bij God heerst veel meer genade;
zijn handen helpen continu,
hoe groot ook zij de schade.
De Goede Herder is alleen hij
die Israël verlossen zal
van al zijn vele zonden.
Johannes Brahms (1833 - 1897): Warum ist das Licht gegeben dem Mühseligen, op. 74
Tekst: Job 3:20-23, Lamentaties 3:41, Martin Luther
Vertaling: Eva-Maria Kintzel van Stokkum
Warum ist das Licht gegeben dem Mühseligen,
und das Leben den betrübten Herzen? Warum?
Die des Todes warten und kommt nicht
und grüben ihn wohl aus dem Verborgenen;
die sich fast freuen und sind fröhlich,
dass sie das Grab bekommen. Warum?
Und dem Manne, des Weg verborgen ist,
und Gott vor ihm denselben bedecket. Warum?
Lasset uns unser Herz samt den Händen
aufheben zu Gott im Himmel.
Siehe, wir preisen selig, die erduldet haben.
Die Geduld Hiob habt ihr gehöret,
und das Ende des Herrn habt ihr gesehen;
denn der Herr ist barmherzig und ein Erbarmer!
Mit Fried und Freud ich fahr dahin,
in Gottes Willen,
getrost ist mir mein Herz und Sinn,
sanft und stille.
Wie Gott mir verheißen hat,
der Tod ist mir Schlaf worden.
Waarom geeft God het licht aan de zwaarmoedige
en het leven aan de bedroefde harten? Waarom?
Zij wachten op de dood die maar niet wil komen
en zouden hem zelfs uit het verborgene opgraven;
ze verheugen zich bijna en zijn vrolijk
als ze hun graf krijgen. Waarom?
Waarom dan het licht voor degene voor wie de weg verborgen blijft,
voor wie God deze weg verhult? Waarom?
Laten we onze harten en handen
verheffen tot God in de hemel.
Zie, wij prijzen gelukkig wie hebben standgehouden.
Jullie hebben gehoord over de geduld van Job
en het einde van de Heer hebben jullie gezien;
want de Heer is barmhartig en vol erbarmen!
Vredig en blij ga ik nu heen,
net zoals God het wil;
hart en gemoed zijn nu getroost –
zacht zijn zij en stil.
Want zoals God mij heeft beloofd
zal nu mijn dood een slaap worden.
Geh aus, mein Herz, und suche Freud
1. Geh aus, mein Herz, und suche Freud
in dieser lieben Sommerzeit
an deines Gottes Gaben;
Schau an der schönen Gärten Zier,
und siehe, wie sie mir und dir
sich ausgeschmücket haben.
2. Die Bäume stehen voller Laub,
das Erdreich decket seinen Staub
mit einem grünen Kleide;
Narzissus und die Tulipan,
die ziehen sich viel schöner an
als Salomonis Seide.
3. Die Lerche schwingt sich in die Luft,
das Täublein fliegt aus seiner Kluft
und macht sich in die Wälder;
die hochbegabte Nachtigall
ergötzt und füllt mit ihrem Schall
Berg, Hügel, Tal und Felder.
4. Die Glucke führt ihr Völklein aus,
der Storch baut und bewohnt sein Haus,
das Schwälblein speist die Jungen,
der schnelle Hirsch, das leichte Reh
ist froh und kommt aus seiner Höh
ins tiefe Gras gesprungen.
5. Die Bächlein rauschen in dem Sand
und malen sich an ihrem Rand
mit schattenreichen Myrten;
die Wiesen liegen hart dabei
und klingen ganz vom Lustgeschrei
der Schaf und ihrer Hirten.
6. Die unverdrossne Bienenschar
fliegt hin und her, sucht hier und da
ihr edle Honigspeise;
des süßen Weinstocks starker Saft
bringt täglich neue Stärk und Kraft
in seinem schwachen Reise.
7. Der Weizen wächset mit Gewalt;
darüber jauchzet jung und alt
und rühmt die große Güte
des, der so überfließend labt,
und mit so manchem Gut begabt
das menschliche Gemüte.
8. Ich selber kann und mag nicht ruhn,
des großen Gottes großes Tun
erweckt mir alle Sinnen;
ich singe mit, wenn alles singt,
und lasse, was dem Höchsten klingt,
aus meinem Herzen rinnen.
9. Ach, denk ich, bist du hier so schön
und läßt du’s uns so lieblich gehn
auf dieser armen Erden;
was will doch wohl nach dieser Welt
dort in dem reichen Himmelszelt
und güldnen Schlosse werden!
10. Welch hohe Lust, welch heller Schein
wird wohl in Christi Garten sein!
Wie muß es da wohl klingen,
da so viel tausend Seraphim
mit unverdroßnem Mund und Stimm
ihr Halleluja singen?
11. O wär ich da! O stünd ich schon,
ach süßer Gott, vor deinem Thron
und trüge meine Palmen:
So wollt ich nach der Engel Weis
erhöhen deines Namens Preis
mit tausend schönen Psalmen.
12. Doch gleichwohl will ich, weil ich noch
hier trage dieses Leibes Joch,
auch nicht gar stille schweigen;
mein Herze soll sich fort und fort
an diesem und an allem Ort
zu deinem Lobe neigen.
13. Hilf mir und segne meinen Geist
mit Segen, der vom Himmel fleußt,
daß ich dir stetig blühe;
gib, daß der Sommer deiner Gnad
in meiner Seele früh und spat
viel Glaubensfrüchte ziehe.
14. Mach in mir deinem Geiste Raum,
daß ich dir werd ein guter Baum,
und laß mich Wurzel treiben.
Verleihe, daß zu deinem Ruhm
ich deines Gartens schöne Blum
und Pflanze möge bleiben.
15. Erwähle mich zum Paradeis
und laß mich bis zur letzten Reis
an Leib und Seele grünen,
so will ich dir und deiner Ehr
allein und sonsten keinem mehr
hier und dort ewig dienen.
Duitse tekst: Paul Gerhardt (1653)
Melodie: August Harder (1813)
Vertaling: © Eva-Maria Kintzel van Stokkum (2023)
Ga uit, mijn hart, en word verblijd
1. Ga uit, mijn hart, en word verblijd
door deze mooie zomertijd
en door Gods rijke gaven;
en kijk eens naar de tuinen hier,
hoe zij in al hun pracht en sier
zich aan de kleuren laven.
2. De bomen staan vol in het blad,
terwijl de aarde zich al had
gehuld in groen en heide;
narcissen, tulpen in tenue
die kleden zich zelfs mooier nu
dan Salomon in zijde.
3. Een leeuwerik vliegt door de lucht,
het duifje komt uit zijn gehucht,
vertrekt naar groene bossen;
de zoetgevooisde nachtegaal
stuurt een mooi liedje naar het dal,
naar heuvels, berg en rotsen.
4. De kloek loopt met haar kuikens uit,
De ooievaar betrekt zijn huis,
de zwaluw voert haar jongen;
het snelle hert en speelse ree
zijn blij en komen naar benee
in ‘t diepe gras gesprongen.
5. De beekjes ruisen door het zand,
beschilderen de oeverrand
met schaduwrijke bomen;
het weiland ligt er prachtig bij
en alle schapen springen vrij,
hun herders zijn aan ’t dromen.
6. Een altijd bezig bijenvolk
suist heen en weer, soms in een wolk,
in al zijn honingwoede;
de wijnstok brengt ons nieuwe kracht,
stuurt zoete sappen dag en nacht
vanuit zijn tere roede.
7. De tarwe groeit uit alle macht
en iedereen is blij en lacht
en prijst Gods gulle gaven,
omdat Hij overdadig geeft
en zo veel al geschonken heeft
om onze ziel te laven.
8. Omdat ikzelf niet rusten kan,
door alles wat God heeft gedaan,
ontwaken al mijn zinnen;
mijn hart zingt mee als alles zingt.
Dit lied dat voor de Hoogste klinkt,
mag steeds opnieuw beginnen.
9. Ach, denk ik, God, U bent zo fijn
en laat ons hier al gelukkig zijn
op deze arme aarde.
Wat zal ons na de wereldse tijd
daar in Uw gouden koninkrijk
nog meer gegeven worden!
10. Wat heerlijk zal het daar dan zijn
in Jezus’ fraaie lichte tuin!
Hoe zal het daarginds klinken,
waar zo veel duizend engelen
en zo veel monden met één stem
het Halleluja zingen?
11. Ach, stond ik maar vast voor mijn loon,
o lieve God, al voor Uw troon
met waaiers van Uw palmen,
dan zong ik daar het engelenlied,
waarna ik aan U horen liet
wel duizend mooie psalmen.
12. Maar, anders zal ik, omdat ik
nog dragen moet dit aardse juk,
ook helemaal niet zwijgen;
mijn gelovig hart dat overal
en altijd van U houden zal,
zal voor U blijven buigen.
13. Help mij en zegen mijn gemoed
met dauw die uit de hemel vloeit,
opdat ik steeds blijf bloeien;
geef dat de zomer van Uw genaad’
diep in mijn ziel van vroeg tot laat
de vrucht van ‘t geloof laat groeien.
14. Maak ruimte in mij voor uw geest!
Mijn wortels lijken straks het meest
op die van sterke bomen.
En geef dat ik dan tot Uw roem
in Uw tuin als een mooie bloem
volop tot bloei mag komen.
15. Breng mij naar ‘t hemels paradijs
en zorg dat voor mijn laatste reis
mijn ziel meer mag ontkiemen;
ik wil tenslotte tot Uw eer
alleen U en geen ander meer
voor eeuwig blijven dienen.
Page updated
Google Sites
Report abuse